Dni, które odcinam….

Ostatni czas pogodowo niezbyt udany, deszcz, zimno, kaprysy pogody i do tego wszystkiego zawisłości egzystencji. Jadę sobie w szosowym stylu, testuje pedały spd, sunę po dobrym asfalcie oddając się doznaniom…Naprzeciw ktoś w samochodzie rozpędza się znacznie, wjeżdża na środek jezdni i słyszę tylko pisk opon połączony z hałasem wydechu. Zjeżdżam na bok, i patrzę w kierunku pojazdu pokazując faka- i co ciekawe samochód zatrzymuje się i robi gwałtowny manewr powrotny. Zjeżdżam poza jezdnię, aby nie dać się „wziąć na zderzak”, samochód jedzie obok mnie; stoję pewnie na nogach, rower kładę na trawie i czekam na tok wydarzeń, jednocześnie układając plan „wojny”- biorę prawy na lewy bark, i odpowiadam lewym prostym-myślę, czekając. Rozluźniam się, samochód jedzie już powoli, idę mu na spotkanie. Uchyla się okno pasażera i widzę kierowcę; koleś może pod trzydziestkę patrzy na mnie badawczo, i nie zamierza wychodzić z auta. Krótka wymiana zdań, i cała moja złość gdzieś prysła, patrząc na niego, uświadamiam sobie, że świat nie będzie się kręcił na moją modłę. On jedzie w swoją stronę, ja w swoją i jazda mnie już nie cieszy.
 
Coraz trudniej uciec od aut, od zgiełku, i tej całej nerwowości i co za tym idzie agresji- jakież to teraz modne słowo „agresja”. „Twój post był agresywny”, napisał do mnie pewien administrator pewnego forum, kasując moją treść- rozporządzając tym samym moją własnością intelektualną- spluwam na niego z obrzydzeniem, i całe to kurestwo staje się wspomnieniem. Kto pomyślałby, że to wszystko ma coś wspólnego z machinerią zwaną „rowerem”, a jednak.

Pablo akcentuje mocno zjawisko czasu wolnego, zastanawiam czy chodzi mu o czas wygospodarowany z tego co jest, czy o krok w jego kierunku. Z całym szacunkiem na pewno nie to drugie. Może jestem mało cwany, może jestem już na ostatniej prostej, ale oczekuje już tylko aby pejzaż co przede mną miał horyzont i kilka punktów architektonicznych….